दूर रानात ..
Popular posts from this blog
चकवा --------------------------------------------------------------------------------- ही गोष्ट आहे ती सांगली जिल्ह्यातील एका एकदम आडवळणी असणाऱ्या गावाची..त्या गावाचं नाव.. रान्जेगाव.. ह्या गावाला जायचं म्हणजे तितक कठीण नाहीये.. एकदा सुरेखा आणि तिच्या घरतल्या लोकांनी ठरवलं कि आपण रान्जेगाव ला जाऊयात..कारण रान्जेगाव ला सुरेखा चे मामा राहायचे.. जे फार वर्षांपासून कोणाच्याच संपर्कात नव्हते..तसे त्यांच्या गावी जायचे कधी ठरवले नव्हते.. म्हणून बर्याच वर्षातून गावी आल्यावर..मामांकडे जाऊन यायचं असं ठरलं. सुरेखाच्या बाबांनी..गाडी केली होती..अन सुरेखा, तिचे आई बाबा अन छोटा भाऊ अन एक मावशी..असे सगळे जन सुरेखाच्या बाबांच्या गावी, म्हणजे साहुवाडा. बाबांनी केलेल्या गाडीत एक ड्रायवर सुद्धा होता.. रफ़िक़ नाव त्याच.. फारच गंभीर चेहर्याचा..पूर्ण प्रवासात एकदा सुधा त्याने आपल्या चेहऱ्यावरील हाव भाव बदलले नव्हते..तो कोणाशीच काहीच बोलला नव्हता..बाबानी सुद्धा वेगवेगळे विषय काढून बोलायचा प्रयत्न केला..पण..त्याने जास्त प्रतिसाद दिला नाही.. बाबांच्या गावावरून.. रान्जेगाव ला जायला काही साधन नव्हत.
निशा - एक हृदयस्पर्शी कथा
निशा - एक हृदयस्पर्शी कथा ... एका छोटुश्या गावात राहणारी निशा..आणि तिचे आई बाबा .. घर तसं छोटंसंच.. शेताच्या अलीकडे बांधलेली एक झोपडी.. तिचा काहीसा भाग पावसाळ्यात पडलेला..मोलमजुरी करून कसे बसे जगणे त्यांचे..बाप दारूत वाया गेलेला..घरात लक्ष नसायचं.. निशा तशी खूप हुशार.. पण घरची परिस्थिती हलाखीची असल्यामुळे शाळेत जाणे तिला शक्य नव्हते..हातावरचं पोट बिचाऱ्यांच..डिसेंबर महिना आणि त्यात शेतं ओसाड पडलेली..कठीण परिस्तिथी आली होती त्यांच्या नशिबी..तरी पण आईने हार मानली नव्हती..तिने तिचं शिवणकाम परत सुरु केलं. जुनी मशीन होती तिची दुरुस्ती करून तिने कामाला सुरवात केली होती. कसेही करून निशाला दिवसातून दोन वेळेला तरी ती जेवू घालायची...अंगानी सडपातळ.. कपाळावर मोठं कुंकू.. अंगावर एक पण दागिना नाही... हिरवं लुगडं नेसलेली..असं काहीसं तिचं वर्णन..जीवाचं रान करून निशाला मोठ करायचं हेच तीच स्वप्न.. निशा म्हणजे एक बोलकी बाहुली होती..लुकलुकणारे डोळे, सदैव खटयाळ हसू गालावर...गप्पा गोष्टीत तर ती सगळ्यात पुढे असायची.. प्रत्येक
Comments
Post a Comment